Το να εμπνέεις παντοτινή ασφάλεια στους αγαπημένους σου, σημαίνει ότι είσαι άντρας.

Η επαφή με το συναίσθημα των αντρών είναι μια ξεχασμένη υπόθεση που ξεκίνησε από την εποχή που πρώτο ακούσαμε το “οι άντρες δεν κλαίνε”. Ήταν τότε που ψάχναμε την δύναμή μας με παιχνίδια πάλης μα ταυτόχρονα δεν είχαμε το δικαίωμα να παίξουμε με κούκλες, να ζωγραφίσουμε, να χορέψουμε, να ντυθούμε με πολύχρωμα ρούχα. Το χρώμα που τόσο πολύ μας λείπει στην αντρική μας ζωή.

Ήταν τότε που μαθαίναμε ότι υπάρχουν κοριτσίστικες δουλειές, τότε που με την καθοδήγηση των γονιών μας και σύμφωνα με τις αρχές της κοινωνίας μας, αποδεικνύαμε την αρρενωπότητα μας σε κάθε ευκαιρία. Ήταν τότε που η επαφή με το πέος μας παρέμενε σχεδόν κρυφή από τους γονείς μας που σιωπηλά μα περήφανα το ζούσαν, σε αντίθεση με την παραπλήσια ανάγκη των κοριτσιών.

Μας θέλανε δυνατούς, στυλοβάτες των μελλοντικών μας οικογενειών μα όλα στο πιάτο μας τα προσέφεραν. Το φαγητό, το πλύσιμο των ρούχων, το να βγούμε να αλητεύσουμε χωρίς ουσιαστικές συνέπειες για τις πράξεις μας διότι “αγόρια είναι …”. Στην εφηβεία όταν μπαινόβγαιναν τα κορίτσια στα δωμάτια μας όλα καλά ήταν μα αν κορίτσια το ίδιο ζούσαν “που…ες” ονομαζόντουσαν. Τότε λοιπόν που η αξία του πέους μας κάλυψε όποια άλλη είχαμε μέσα από την φύση μας, ήταν που απομακρυνθήκαμε από τα καλυμμένα από την αντροσύνη μας συναισθήματά μας. Όταν ως μπαμπάδες τα παιδιά μας ή σύντροφός μας ζουν σε πελάγη ποικίλων συναισθημάτων, εμείς ως εξωγήινοι νιώθουμε. Άλλωστε άντρες είμαστε, τι θα αλλάξουμε τις πάνες, θα κάνουμε μπάνιο το παιδί μας, θα παίξουμε στην παιδική χαρά ή θα μαγειρέψουμε, σιδερώσουμε, καθαρίσουμε … αυτά είναι για τις γυναίκες και στο κάτω κάτω τι συναίσθημα μπορεί να κρύβεται πίσω από όλες αυτές τις δουλειές. Τα χρόνια περάσανε, μεγαλώσαμε αρκετά έτσι ώστε να ξεχάσουμε ότι πάνω από όλα σώματα με καρδιά και ψυχή είμαστε. Πάντα πρώτοι στο να προτάξουμε τα στήθια μας σε κάθε πρόβλημα – διένεξη μα ταυτόχρονα ανίκανοι να αγκαλιάσουμε με αγάπη και τρυφερότητα. Την τρυφερότητα την αφήσαμε αποκλειστικά στις γυναίκες κ΄όταν την αναζητήσαμε φόβο αισθανθήκαμε μήπως μαλθακούς ή ότι άλλο θα μας χαρακτήριζαν.

Για τους άντρες που αγαπούν, κλαίνε, συγκινούνται, καθαρίζουν πάνες, λούζουν και χτενίζουν τα παιδιά – τις γυναίκες τους, φροντίζουν τους γονείς τους, πλένουν ρούχα, μαγειρεύουν. Για όλους τους άντρες που προτεραιότητα τους είναι να είναι παρόντες και όχι τουρίστες, που ασφάλεια εμπνέουν στους αγαπημένους τους σε κάθε περίσταση. Σε όλους αυτούς που μοναξιά κ’ ευάλωτοι νοιώθουν στην όποια διένεξη με το κράτος ή την κοινωνία βρεθούν, που για αυτούς τους μπαμπάδες όλοι οι νόμοι είναι εναντίον τους και που κάνουν τελικά πολλά περισσότερα απ’ όσα τους αναγνωρίζουν αξίζει, ένα χαμόγελο όταν τους συναντήσετε.