Κλάδεμα, Πότισμα & φροντίδα σε ένα φυτό που το ονομάζω, σχέση ανθρώπινη – ερωτική …
Η σχέση ζευγαριού είναι τελικά όπως ένα φυτό. Ξεκινάει με τον σπόρο του έρωτα, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις φιλοξενίας και με μόνες πηγές ζωής το οξυγόνο και το νερό, αναπτύσσεται και δημιουργεί τις πρώτες του ρίζες. Μετέπειτα, φυτεύεται σε προστατευμένο περιβάλλον (γλάστρα – καθημερινότητα – σπίτι) και ξεκινάει άμεσα – ταχύτατα να πετάει τον κορμό του, τα πρώτα φύλλα. Η δύναμη του έρωτα προκαλεί αισθήματα ευφορίας, ελπίδας και ευγνωμοσύνης. Με θαυμασμό όλοι το κοιτούν και το επευφημούν.
Η αγάπη έρχεται να συνεχίσει το έργο της δημιουργίας. Ακολουθεί η ανάπτυξη και νέα κλωνάρια, φύλλα και άνθη ξεπροβάλλουν. Οι φιλίες διακλαδώνονται, δημιουργούνται νέες, κοινά βιώματα έρχονται να στολίσουν την ζωή του ζευγαριού. Έτσι, μετά από καιρό και ανάλογα τον σπόρο, το χώμα, την γλάστρα, η σχέση έχει αναπτυχθεί, ωριμάσει και είναι έτοιμη να προσφέρει τους πρώτους της καρπούς. Στο ειδικό περιβάλλον που μεγαλώνει, υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες και κανένα πρόβλημα δεν είναι ικανό να ανακόψει την πορεία προς την δημιουργία. Αν ακόμη κάποιο ζιζάνιο ή παράσιτο εμφανισθεί, με την κατάλληλη φροντίδα θα εξαφανισθεί.
Η ανάγκη αναπαραγωγής και η έλευση του καρπού (παιδί) οδηγούν στην αλλαγή του περιβάλλοντος (μεγαλύτερη γλάστρα) για την καλύτερη δυνατή φιλοξενία και συνέχιση ανάπτυξης. Όμως αυτό είναι δύσκολο να γίνει από μόνο του. Εδώ οι γονείς του ζευγαριού (των κηπουρών) επεμβαίνουν και βοηθούν για την αλλαγή – την μεταφύτευση. Ταυτόχρονα η έλευση του παιδιού, δημιουργεί νέες ανάγκες διαταράσσοντας την έως τότε ισορροπία διαβίωσης. Οι κανόνες φροντίδας του φυτού αλλάζουν και η επανεξέταση και επαναπροσδιορισμός της συμβολής των κηπουρών απαιτείται.
Εδώ λοιπόν το ζευγάρι καλείται και πρέπει να επεξεργαστεί τους κανόνες που έμαθε από την γονική του οικογένεια, ώστε να παραγάγει τους δικούς του κανόνες και λύσεις για την κοινή τους πορεία. Αν το νέο ζευγάρι δεν πάρει τη ζωή στα χέρια του, δεν αναλάβει την πορεία του δικού του σπιτικού, δεν αναπτύξει τις δικές του δυνατότητες και δε βουλιάξει στο δελεαστικό βόλεμα που του προσφέρουν οι γονείς, τότε θα αναπαράγει το γονεϊκό μοντέλο που είναι η συναισθηματική απόσταση που υπήρχε στους δικούς του γονείς. Εμείς οι νέοι Γονείς που δεν πετυχαίνουμε μια ικανοποιητική προσωπική ζωή, παραμελούμε τη συντροφική μας σχέση και ασχολούμαστε αποκλειστικά με το επάγγελμα μας και τη φροντίδα των παιδιών, τελικά μεγαλώνουμε παιδιά παρεμποδίζοντας την αυτονομία τους. Όπως τα πορτοκάλια [1] που χάνουν τους χυμούς τους, ενώ έχουν καλή εξωτερική εμφάνιση, όταν μείνουν πάνω στο δέντρο περισσότερο απ’ ότι πρέπει, τους χυμούς τους, τούς απορροφά το ίδιο το δέντρο που τους είχε τροφοδοτήσει.
Το αποτέλεσμα λοιπόν ίδιο όπως όταν ο κηπουρός αμελεί να κλαδέψει, να καθαρίσει, να βάλει λίπασμα στο φυτό. Εκείνο κιτρινίζει, πέφτουν τα φύλλα, αδειάζουν τα κλαδιά και η υποδοχή & φιλοξενία ζιζανίων – παρασίτων, είναι περισσότερο από ποτέ εύκολη. Μετά από καιρό, παύει το ζευγάρι να λάμπει και η αρχή του τέλους ξεκινά. Η θυσία των Γονέων οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, που βέβαια μέχρι να ολοκληρωθεί, υπάρχει πάντα ο χρόνος για επαναφορά. Άλλωστε ακόμη και στην πλήρη ξηρασία του φυτού, ο σπόρος – ο πυρήνας συνεχίζει να τροφοδοτεί.
Η κριτική και η αναζήτηση ευθυνών για την επικείμενη καταστροφή, διαδέχονται τον αρχικό θαυμασμό.
Η επαναφορά μπορεί να γίνει, με την έγκαιρη και κατάλληλη φροντίδα, η πορεία προς την καταστροφή μπορεί να διακοπεί. Όλοι οι εμπλεκόμενοι πρέπει να επικοινωνήσουν, για να αποφασίσουν την θεραπεία. Το ζευγάρι πρέπει να επουλώσει τις πληγές του και και να φροντίσει για την οριστική και στοχευμένη γιατρειά τους. Το κυριότερο όμως, ο καρπός – το παιδί, αποκτά το καταλληλότερο περιβάλλον ανάπτυξης και εξέλιξης. Με σωστό κλάδεμα, λίγο λίπασμα, καθάρισμα από ζιζάνια, σιγά σιγά το φυτό ξεκινά και πάλι, δυνατότερο και σοφότερο. Αυτή την φορά και ο κηπουρός (το ζευγάρι) αλλά και το φυτό (η σχέση) έχουν μνήμες, για πράγματα προς αποφυγή και το φυτό περνά στο επόμενο στάδιο εξέλιξης – ολοκλήρωσης – ωρίμανσης. Ο Νόμος της Φύσης είναι υπεράνω όλων.
Τελικά οι αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα;
Ίσως, όχι ο καταλληλότερος για να εκφέρω άποψη αλλά από εμπειρία αναφέρω ότι μπορεί τελικά να μην τις αναπαραγάγουν στην ανατροφή των δικών τους παιδιών. Άλλωστε όλοι μας έχουμε παραδείγματα όπου παιδιά που μεγάλωσαν σε δυσλειτουργικό περιβάλλον δημιούργησαν οικογένειες που διέπονται από θερμές σχέσεις ή επίσης άνθρωποι που έχουν ζήσει σε πολύ άσχημες συνθήκες να προχωρούν διαγράφοντας νέα πορεία. Από την άλλη, άνθρωποι που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις βλέπουμε να παραιτούνται στην πρώτη δυσκολία;
«Όμορφα φυτά που μεγάλωσαν σε προστατευμένες συνθήκες μαραίνονται ή δεν αναπτύσσονται όταν μεταφυτευτούν σε πραγματικές συνθήκες».
Μία σχέση γάμου, δεν έχει να κάνει μόνο με συναισθήματα, ρομαντισμό και σεξουαλικότητα. Μία σχέση εμπεριέχει, εκτός από αυτά, πολύ περισσότερα πράγματα όπως: την προσωπική ωριμότητα των δύο, τον τρόπο και την ανάγκη επικοινωνίας που έχει ο καθένας, τον τρόπο που παίρνονται οι αποφάσεις, τις σχέσεις με τους φίλους, τη σχέση που έχει ο καθένας με την επαγγελματική του ενασχόληση, τα εισοδήματα και τη διαχείριση των χρημάτων, τις δουλειές του σπιτιού, τα ψώνια και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις, τις σχέσεις με την οικογένεια και τα συγγενικά πρόσωπα του καθενός, τις πολιτικές ή/και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του καθενός, τη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου, τις διακοπές, και, αργότερα, τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών με ό, τι αυτό συνεπάγεται…
Ξεκινάμε τη σχέση μας με τις καλύτερες προθέσεις, σε ένα συνειδητό επίπεδο, αλλά όλοι οι παραπάνω παράγοντες μετατρέπουν τη σχέση σε ένα δυναμικό πεδίο υψηλής τάσης που, αν δεν υπάρχει συνεχής και ειλικρινής προσπάθεια από την πλευρά και των δύο, η «ηλεκτροπληξία» είναι αναπόφευκτη. Η Ελπίδα υπάρχει πάντα αρκεί να είμαστε έτοιμοι να αγωνισθούμε για αυτήν! Ο στόχος δεν είναι η ύπαρξη μιας συμβατικής σχέσης ζευγαριού αλλά μιας ζωντανής, αληθινής, ειλικρινής ανθρώπινης σχέσης αγάπης .
Άλλωστε τι να κάνεις ένα φυτό με κιτρινισμένα αρρωστημένα φύλλα. Δεν το θες!
Βιβλιογραφία, Άρθρα – Πηγές:
0 Σχόλια