Μιλώντας με μια φίλη μου την Μαρία, μια κουβέντα έφερε την άλλη και διαπίστωσα πόσο λαθεμένα είχα οδηγηθεί να σκέπτομαι για την επιμέλεια παιδιών. Άκουσα την απόλυτα ανθρώπινη ανάγκη της, για συνέχιση της ζωής της, σύμφωνα με τις δικές τις επιλογές και όχι με αυτές που προτάσσει ένας δικαστής ή η κοινωνία.

Για την αγάπη της για το παιδί της δεν χώραγε καμία αμφισβήτηση, ταυτόχρονα κυριαρχούσε η παραδοχή ότι δεν ήταν μόνο παιδί της αλλά και παιδί του Αλέκου (πρώην). Οι αποφάσεις του ζευγαριού ήταν πέρα από τους νόμους της κοινωνίας μας, τα είχαν βρει σε όλα: από κοινού τα πάντα, από τις διανυκτερεύσεις ως και τα οικονομικά. Το μόνο μελανό σημείο ήταν κάθε φορά που στο σχολείο έπρεπε να  παρθεί απόφαση / εγγραφή κ.λ.π τότε αυτό έπρεπε να γίνει από την ίδια και αυτό σήμαινε μια “μαχαιριά” στην ψυχή του Αλέκου. Ναι αυτό ήταν το μόνο μελανό σημείο διότι η Μαρία και ο Αλέκος απολάμβαναν την γονεϊκή τους ιδιότητα και ταυτόχρονα την επιλογή τους να μην είναι μαζί.

Είναι η κοινή επιμέλεια, μοναδική επιδίωξη του πατέρα που διεκδικεί το δικαίωμα ανατροφής και ουσιαστικής συμμετοχής στην ζωή των παιδιών του;

Όχι φυσικά και τους λόγους για τον άνδρα, πολλές φορές έχουμε διαβάσει. Για την γυναίκα όμως;

Αποτελεί δικαίωμα και της γυναίκας – μητέρας που αγωνίζεται σε επάγγελμα, καριέρα και που η επιλογή της για να φέρει στην ζωή τα παιδιά, ήταν κοινή με τον τότε σύζυγό της. Είναι δικαίωμα της, να ζητήσει τον δικό της προσωπικό χρόνο, να ζητήσει την ισότιμη συνέχεια και μετά τον γάμο για τα παιδιά της.

Θα μου πείτε ότι τα παιδιά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, όταν είναι βρέφη, χρειάζονται περισσότερο την μαμά τους. Ναι συμφωνώ αλλά ποια μαμά; Άλλο οι μητέρες που θηλάζουν, που τριγυρνούν από παιδική χαρά, στα ψώνια έχοντας ως προέκταση του κορμιού τους το μάρσιπο ή το παιδικό καρότσι και άλλο οι μητέρες που το απόγευμα θα γυρίσουν σπίτι για να παραλάβουν κουρασμένες τα παιδιά από την νταντά, γιαγιά. Στην μοντέρνα κοινωνία που ζούμε, ιδιαίτερα αυτή της κρίσης τίποτα δεν είναι ίδιο με το χθες και οφείλουμε να προσαρμοστούμε.

Είναι μεμπτό για μια γυναίκα να διεκδικήσει ίσους όρους στην συνέχεια της ζωής, μετά το διαζύγιο της; Είναι λάθος για το παιδί να μεγαλώσει γνωρίζοντας ότι και οι δυο γονείς μαζί αποφάσισαν για εκείνον και μαζί επωμίστηκαν τις ευθύνες αφ’ ότου χώρισαν;

Γιατί λοιπόν να μην θεωρείται αυτονόητο ότι κατά τον χωρισμό η κοινή επιμέλεια είναι η προκαθορισμένη επιλογή των γονιών και από εκεί και πέρα το ζευγάρι αποφασίζει αν θέλει ή όχι. Νομίζω ότι αποτελεί την δικαιότερη επιλογή, την βάση όπου οι γονείς μπορούν να συναποφασίσουν αν θα την διατηρήσουν ή θα μεταφέρουν μέρος της στον άλλο, με γνώμονα το καλύτερο για το παιδί!

Θα μου πείτε τι γίνεται με την διατροφή; Νομίζω ότι η ύπαρξη της με την σημερινή της έννοια, εμάς τους Γονείς προσβάλει. Τα παιδιά δεν είναι προϊόντα με οικονομική αξία, είναι ψυχές που έχουν ανάγκες. Αν πράγματι λοιπόν οι Γονείς νοιάζονται για τα παιδιά τους τότε δεν υπάρχει θέμα διεκδίκησης αλλά συζήτησης, ανάληψη ευθυνών και αρμοδιοτήτων, καταμερισμός και τελικά δίκαιη κατανομή οικονομικών βαρών με γνώμονα την καλύτερη δυνατή ζωή όλων. Άλλωστε δεν είναι λίγα τα ζευγάρια, που η γυναίκα έχει εργασία ή και υψηλότερο μισθό και ο άντρας είναι άνεργος ή έχει και χαμηλότερο μισθό.

Σήμερα η ισότητα των δυο φύλων είναι αδιαπραγμάτευτη. Σκιές του παρελθόντος μόνο υπάρχουν σε σκέψεις τύπου: “το τι θα πει ο κόσμος”, “παρατάει το παιδί της”,  ή “ο άντρας δεν είναι για αυτές τις δουλειές”, “πως να φροντίσει το παιδί, είναι άντρας” και άλλες πολλές που κυριαρχούν σιωπηλά μέσα μας, στο υποσυνείδητο μας.