Όπου ακόλουθα “παιδί” βάλε τον σύντροφό σου, τον φίλο σου, τον συνεργάτη σου, βάλε εσένα τον ίδιο.

Για παράδειγμα, ζητήσατε από το παιδί σας να μαζέψει τα παιχνίδια του ή να ετοιμασθεί για να φύγετε από το σπίτι. Το παιδί σας δεν ανταποκρίνεται αμέσως και κάνει σαν να μην άκουσε που μιλήσατε. Θα έλεγα ότι σας κάνει να νιώσετε ότι, δεν υπάρχετε!

Το παραπάνω παράδειγμα όλοι μας λίγο πολύ έχουμε βιώσει. Συγκεκριμένα σε εμένα έχει συμβεί και συμβαίνει ακόμη. Θυμάμαι ότι τις πρώτες φορές, κατέφευγα στην δύναμη της επιβολής με επιτακτική φωνή όταν σε ένταση βρισκόμουν, άλλες φορές στο “θα μετρήσω μέχρι το τρία και αν δεν υπακούσεις τότε θα δεχθείς τις συνέπειες”. Σε κάθε περίπτωση τα αποτελέσματα ήταν άλλες φορές θετικά και άλλες όχι. Από συμβουλές – γνώμες τρίτων άλλο τίποτα, ώσπου μια ημέρα διαβάζοντας το “Πλάθοντας Ανθρώπους” της Virginia Satir εκδόσεις Κέδρος σχετικά με την αυτοεκτίμηση, τον αυτοσεβασμό και τον ρεαλισμό που πρέπει να έχουμε.

Διάβασα ότι αν έχεις ως σκοπό την τόνωση της αυτοεκτίμησης, αναγνωρίζεις ότι δεν έχει γίνει πλήρης επικοινωνία με το παιδί μας εν τέλει, αναλογίζεσαι πως όταν κάποιος είναι βυθισμένος σε σκέψεις ή σε κάποια ασχολία, οι φωνές των άλλων μόλις που φτάνουν στ’ αυτιά του. Μπορεί επίσης να καταλάβεις ότι η αντίδραση του παιδιού συνδέεται με το σκληρό τόνο στη φωνή σου ή ότι του το ζήτησες μ’ ακατάλληλο ή με γκρινιάρικο τρόπο. Μπορεί ακόμη να αναγνωρίσεις ότι το παιδί παίζει μαζί σου διελκυστίνδα δυνάμεων, δοκιμάζει την δύναμη σου. Εσύ, ο γονιός, δίδαξε στο παιδί αυτοεκτίμηση με τον τρόπο που επιβάλεις την πειθαρχεία, και το πετυχαίνεις όταν:

Συνειδητοποιήσεις, την ανάγκη που υπάρχει να δυναμώσεις τον αυτοσεβασμό του παιδιού, χωρίς να πάψεις να είσαι απόλυτα ρεαλιστής.

Βλέπεις τον αγαπημένο σου ποδοσφαιρικό αγώνα και σε χρειάζεται για κάτι η σύντροφός σου. Αν προσπαθήσει να στο επιβάλει αγνοώντας την ανάγκη σου, αρνητικό αποτέλεσμα θα υπάρξει, διότι και αν “υπακούσεις” από μέσα σου “… όλοι ξέρουμε τι λέμε / σκεφτόμαστε… ”

Όταν φερόμαστε στο παιδί με πολλή εκτίμηση, το παιδί θα ανταποκριθεί – θα ανταποκριθεί και στην καθοδήγηση.

Άραγε:

• σε τι βαθμό έχουμε αναπτυγμένες την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό;
• πώς μπορούμε να το διαπιστώσουμε και
• πως να τις καλλιεργήσουμε;

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και άλλα πολλά βιβλία που μπορούν να βοηθήσουν να μάθουμε και πιθανά να απαντήσουν στα παραπάνω ερωτήματα. Ορμώμενος από την νέα μου γνώση, άλλαξα συμπεριφορά και για πρώτη φορά ένοιωσα ανταπόκριση, περιέργεια, προσπάθεια βαθύτερης επικοινωνίας από το τότε 6 χρόνο αγοράκι μου. Κάθε φορά που του ζητώ κάτι που σημαίνει ότι θα διακόψει την ασχολία του, πρώτα προσπαθώ να μπω στην θέση του και αν τα καταφέρω, τότε βλέπω τις όμορφες συνέπειες, τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν από αυτή την ενέργεια.

Σήμερα προσπαθώ περισσότερο να εξηγώ τους λόγους που μας αναγκάζουν να διακόψουμε αυτή την ασχολία και μας δίνω χρόνο, για να ολοκληρώσει εκείνος την ασχολία του και εγώ να ξανασκεφθώ αυτά που είπα. Όλα αυτά χωρίς να υποκρίνομαι, ούτε να μιλώ με όποια άλλη χαδιάρικη φωνή μπορώ και με σταθερό τόνο, στο ίδιο ύψος με εκείνον, επικοινωνώ.

Κοιτάζοντας το παιδί στα μάτια, αγγίζοντας το τρυφερά και λέγοντας του ελαφριά, μα σταθερά, πως είναι καιρός να μαζέψει τα πράγματα του ή ήρθε η ώρα να ετοιμασθεί κ.λ.π., επικοινωνώ όπως θα ήθελα να επικοινωνούν μαζί μου, όταν και σε εμάς ζητούν κάτι αντίστοιχο. Πχ. Βλέπεις τον αγαπημένο σου ποδοσφαιρικό αγώνα και σε χρειάζεται για κάτι η σύντροφός σου. Αν προσπαθήσει να στο επιβάλει αγνοώντας την ανάγκη σου, αρνητικό αποτέλεσμα θα υπάρξει, διότι και αν “υπακούσεις” από μέσα σου “… όλοι ξέρουμε τι λέμε / σκεφτόμαστε… “, φαντάσου λοιπόν το παιδάκι σου!

Αλήθεια είναι ότι ως γονιός ακόμη υποφέρω από τον περιορισμένο αυτοσεβασμό, στο οποίο είχα συνηθίσει, καθώς μεγάλωνα. Ίσως αυτό να με δυσκολεύει κάπως, όταν ζητώ από τον εαυτό μου να διδάξει κάτι που ποτέ δεν το δίδαξαν.

Από την άλλη ποτέ δεν είναι αργά και όπως έγραψε και ο Σόλων ο Αθηναίος “Γηράσκω δ’ αεί πολλά διδασκόμενος”

Πρώτη Δημοσίευση 26/10/2015