Δυστυχώς ή ευτυχώς όταν αποφασίζουμε να ενταχθούμε σε μία κοινωνική ομάδα είτε σε μια ερωτική σχέση, βάση λογικής παύουμε να δρούμε αυτοβούλως, δεν είμαστε πλέον μόνοι δεν αποφασίζουμε μόνο για τον εαυτό μας. Αν κάποιος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό αποσύρεται και απομονώνεται ζώντας όπως επιθυμεί.

Μέσα από την απομόνωση πιθανά να βρεις τις απαντήσεις, τις λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζεις. Έτσι και εγώ απομονώθηκα, αρνήθηκα ότι είχα συνηθίσει να μου αρέσει. Βλέπεις η απόσταση της φαντασίωσης από την πραγματικότητα είναι μερικές φορές τόσο μικρή όσο και ο χρόνος που τελικά μπορείς να μένεις μόνος σου.

Όχι είπα σταδιακά σε:

• μαγειρική,
• κατασκευή παιχνιδιών,
• ενασχόληση με τον ιστότοπο,
• ελεύθερο χρόνο με το παιδί μου (εντάξει αυτό εν μέρει),
• επαφή με ενεργειακά βαμπίρ,
• εμένα δηλαδή σε ότι με ευχαριστούσε στον ελεύθερο μου χρόνο.

Ναι απείχα από ότι σοβαρό αν και μόνο σοβαρά πράττω μέχρι και σήμερα.

Σήμερα όμως επανέρχομαι θυμούμενος ότι ο παρόν ιστότοπος ήταν το ευρετήριο συνταγών μου για να μην ξεχνώ, το σημειωματάριο ιδεών που επιθυμώ να διαβάσει κάποια στιγμή το παιδί μου. Κρυφό, κλειδωμένο δεν είναι μα πίσω από το ψευδώνυμο μου χαμογελώ. Ενέργεια αντλώ όταν βλέπω να με διαβάζεται, την ματαιοδοξία μου εξυπηρετώ νομίζοντας ότι για λίγο, είμαι σημαντικός.

Επιστρέφω λοιπόν, όχι γιατί μου το ζήτησε κανείς μα γιατί πεθύμησα συνταγές και φωτογραφίες να καταγράψω! Όσον αφορά τα καλέσματα για συμμετοχή, αυτά πιθανά να εξαφανίσω, μιας που σε όλους αρέσει η ιδέα μα στην πράξη τελικά δύσκολο είναι. Μπορεί τελικά ο καναπές και το τσιγάρο αλυσίδες δυνατές είναι, αόρατες, μα ατσάλινες και παγωμένες.

Καλώς λοιπόν ήρθα και καλώς σας βρήκα,
συγνώμη πρώτα θα ζητήσω
μα πλέον να ενταχθώ επιθυμώ
να πάψω τελικά “ελεύθερα” να ζω!