Για την πειθαρχία υπάρχουν πολλά βιβλία και άρθρα που περιγράφουν μεθόδους γονεϊκής συμπεριφοράς και ανατροφής παιδιών. Τα περισσότερα από αυτά αναφέρονται σε οικογένειες σε “κανονικές συνθήκες” δηλαδή που ζουν στο ίδιο σπίτι.

Σε εισαγωγικά βάζω τις κανονικές συνθήκες μιας που στην σημερινή μας εποχή τείνουν να αλλάξουν οι όροι διαβίωσης και ανατροφής παιδιών. Επειδή λοιπον σε “κανονικές συνθήκες” απλούστερο πιθανά είναι, θα αναφερθώ στην ακόλουθη εκδοχή:

Τι συμβαίνει όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε οικογένεια χωρισμένων, σε άψογη σχέση μεταξύ τους, σε κοινή επιμέλεια ουσιαστική κ όχι στα χαρτιά. Πως ένας γονιός μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την συμπεριφορά του, για να αναθρέψει το παιδί του με όσο το δυνατό λιγότερα δυνατά λάθη;

Είσαι γονιός  όπου μοιράζεσαι τα πάντα με τον άλλο γονιό. Η γονεϊκή σας σχέση δεν είναι οικονομική ή περιστασιακή αλλά συνεχής και ουσιαστική. Πορεύεστε μαζί για ότι έχει σχέση με το παιδί, άλλωστε μαζί το κάνατε και όταν ήρθε ο χωρισμός της σχέσης σας, αυτός δεν αφορούσε τα του παιδιού. Με απλά λόγια το παιδί ζει και με τους δυο γονείς, σε διαφορετικά σπίτια, έχει την ίδια γειτονιά και σε σχεδόν καθημερινή βάση έχει επαφή κ με τους δυο γονείς.

Ναι, υπάρχουν και γονείς όπου επιλέγουν το τι θα πράξουν για το παιδί τους, με διαφορετικά κριτήρια από ότι καθορίζουν τα ελληνικά δικαστήρια.

Στο παράδειγμά μας

• 08:15-13:00 στο σχολείο: στο σχολείο το παιδί μαθαίνει και πειθαρχεί σε κανόνες που το κράτος έχει επιλέξει για τους δικούς του λόγους εξουσίας. Όπως και σε κάθε προηγούμενη εποχή, ενδέχεται το σήμερα να έρχεται σε σύγκρουση με το χθες, όπου αποφασίστηκε τι θα ισχύει στο σχολείο.
• 13:00-18:00 στις γιαγιάδες – παππούδες: οι γονείς έχουν την “μεγάλη τύχη” να έχουν βοήθεια και ισότιμα τον χρόνο να μοιράζονται και εκείνοι με το εγγόνι τους. Η οικονομική κρίση που περνάμε δυστυχώς δεν δίνει την δυνατότητα άλλων επιλογών και οι γονείς αδυνατούν να επιστρέψουν στο σπίτι πριν τις 18:00, λόγω εργασίας.
• 18:00-22:00 στον μπαμπά ή στην μαμά όπου καλούνται να αντιμετωπίσουν πρώτα τους εαυτούς τους έτσι ώστε να διαχειριστούν και να βοηθήσουν το παιδί τους.

Εκεί ελάτε να μου πείτε ποιον Κανόνα το παιδί θα πρώτο ακολουθήσει! Του σχολείου; του βασιλείου των γιαγιάδων ή τον ρεαλισμό των γονιών του;

Είναι ένα ανηφορικό μονοπάτι στο βουνό με επιλογές διαδρομών που όλες καταλήγουν στο καταφύγιο. Κάθε επιλογή, κάθε διαδρομή έχει διαφορετικές όμως εμπειρίες, εικόνες, προβλήματα, συνέπειες και φυσικά διαφορετικούς χρόνους! Βέβαια όταν φθάσεις με το παιδί σου στο καταφύγιο, το ερώτημα είναι: πόσο και πως αλλάξατε σε σχέση από όταν ξεκινήσατε;

Όσον αφορά την πειθαρχία νομίζω ότι πρέπει να κατανοήσουμε εγκαίρως ποιες συμπεριφορές, επιθυμίες του παιδιού έρχονται σε σύγκρουση με τις δικές μας πεποιθήσεις και φοβίες. Ίσως είναι και το δυσκολότερο της υπόθεσης. Αν δεν το επιχειρήσουμε τότε θα οδηγηθούμε στο να να αποτρέπουμε πράξεις του παιδιού που εμάς πρώτα από όλους φοβίζουν ή και δεν αρέσουν, ώστε να διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα του όπως θέλουμε εμείς και όχι όπως εξελικτικά θα γινόταν από την φύση και το περιβάλλον που μεγαλώνει.

Στόχος μας πρέπει να είναι να ΜΗΝ του μεταδώσουμε τις δικές μας ανασφάλειες και φοβίες, με καμουφλάρισμα την Πειθαρχία!